Welkom bij onze Blogs

Ontdek waardevolle inzichten en praktische tips over autisme en ADHD. Onze blogs zijn er om jou, je familie en professionals te ondersteunen. Postdiagnosed biedt laagdrempelige hulp, toegankelijk voor iedereen!

Blog nummer 1

 

Autisme, ADHD en Suïcidaliteit: Een Onzichtbare Strijd

Wanneer we praten over geestelijke gezondheid, blijven sommige thema’s pijnlijk onderbelicht. Eén daarvan is de verhoogde gevoeligheid voor suïcidaliteit bij mensen met autisme en/of ADHD. Terwijl de maatschappij langzaam steeds opener wordt over mentale gezondheid, zijn de unieke worstelingen van neurodivergente mensen vaak nog een blinde vlek.

De cijfers liegen niet

Onderzoek toont aan dat mensen met autisme een veel hoger risico hebben op suïcidale gedachten en gedrag dan neurotypische mensen. Sommigen spreken zelfs van een 9 keer verhoogd risico. Bij mensen met ADHD is dat risico ook aanzienlijk verhoogd, vooral wanneer ADHD gepaard gaat met depressie of angst.

En toch hoor je er zelden over.

Waarom zijn autisme en ADHD risicofactoren?

Hoewel elk individu uniek is, zijn er een aantal mechanismen die het verhoogde risico kunnen verklaren:

1. Chronische overbelasting en misverstanden

Mensen met autisme of ADHD leven vaak in een wereld die niet op hen is afgestemd. Prikkels, sociale codes, drukke agenda’s – het kan allemaal overweldigend zijn. Dit leidt vaak tot chronische stress en het gevoel dat je altijd tekortschiet of "anders" bent.

2. Eenzaamheid en sociaal isolement

Vriendschappen, relaties, werk: ze zijn vaak ingewikkelder voor mensen die neurodivergent zijn. Velen ervaren een diep gevoel van er niet bij horen of niet begrepen worden. Deze eenzaamheid kan zwaar wegen op de psyche.

3. Maskeren en uitputting

Veel mensen met autisme of ADHD leren zichzelf aan om "normaal" over te komen in de buitenwereld. Dit zogenaamde maskeren vraagt ongelooflijk veel energie en kan leiden tot een identiteitscrisis, burn-out en depressie.

4. Comorbide stoornissen

ADHD en autisme gaan vaak gepaard met andere psychische problemen zoals depressie, angststoornissen of slaapstoornissen – allemaal factoren die het risico op suïcidaliteit verhogen.

Wat kunnen we doen?

Het begint bij erkenning. Pas wanneer we de risico’s serieus nemen, kunnen we gericht helpen.

  • Luister zonder oordeel. Veel mensen durven hun gevoelens niet te delen uit angst voor afwijzing of onbegrip.

  • Ondersteun passende hulp. Therapie moet afgestemd zijn op neuro divergente behoeften. Een standaardaanpak werkt vaak niet.

  • Normaliseer anders-zijn. Door meer ruimte te geven aan diversiteit in denken en voelen, verkleinen we het stigma.

  • Let op signalen. Veranderingen in gedrag, vermoeidheid, terugtrekking of plotselinge uitbarstingen kunnen allemaal tekenen zijn dat iemand het moeilijk heeft.

Een boodschap van hoop

Suïcidaliteit is geen keuze – het is een teken van diepe pijn. Maar hulp en hoop zijn mogelijk. Er zijn steeds meer therapeuten, ervaringsdeskundigen en organisaties die wél begrijpen wat neurodivergentie betekent. En er zijn steeds meer stemmen die zeggen: jij mag er zijn, precies zoals je bent.

Ben jij of iemand die je kent in crisis? Aarzel niet om hulp te zoeken. In Nederland kun je 24/7 bellen met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chatten op www.113.nl.

Een dag uit het leven van een autismecoach

Een tijd geleden moest ik zelf voor controle naar het ziekenhuis.

Toen ik klaar was en door de hal liep, hoorde ik ineens een bekende stem. Maar de toon was anders dan ik gewend was — niet vrolijk of vriendelijk, zoals ik die stem kende.

Ik draaide me om en zag T. Een jongen met autisme en een verstandelijke beperking.

Hij heeft een disharmonisch profiel: sommige dingen begrijpt hij als een kind van ongeveer zeven jaar oud, terwijl hij inmiddels 23 is en zo’n 2.03 meter lang.

(In dit ziekenhuis is ook een kinderafdeling gevestigd, wat later nog relevant zal blijken.)

Ik kende T. van mijn vorige werk als begeleider. Hij kon pittig zijn in de omgang, maar wij hadden een sterke klik.

T. zat midden in een enorme meltdown. Zijn moeder stond er radeloos naast, terwijl de beveiliging al op hen afrende.

Ik liep snel op hen af en noemde hem bij zijn bijnaam — eentje waar hij dol op is:

“Hé Baklava, kan ik iets voor je doen?”

Hoe vreemd het ook klinkt, die bijnaam had altijd een kalmerend effect op hem. En ook nu werkte het.

Tegen de beveiliging zei ik rustig: “Het is oké, dit is mijn voormalige cliënt. Hij heeft autisme en zit in een meltdown.”

“Gea?” Zijn moeder herkende me meteen. Met tranen in haar ogen zei ze:
“Mashallah… ik ben zó blij dat jij er bent!”

T. draaide zich om, en dat lange, stevige lijf vloog in mijn armen. Met mijn 1.68 meter verdween ik bijna in zijn knuffel.

“Hé kerel, wat is er aan de hand?” vroeg ik.

Blijkbaar moest hij naar een 'volwassen dokter', die zich niet goed had ingelezen. T. gebruikt behoorlijk wat medicatie, en dat heeft invloed op zijn stemming én gewicht.

Ondanks zijn jonge leeftijd is hij al depressief. Regelmatig zegt hij dat hij naar “opa in de sterren” wil. De medicijnen zorgen ook voor gewichtstoename.

De internist vond het nodig om tegen hem te zeggen:
“Jij bent te dik. Je moet stoppen met snoepen.”

 

)p dat moment leek de opmerking nog niet echt binnen te komen bij T. Maar toen ze later in de hal stonden, viel het kwartje — en werd hij echt boos.

Toen ik het verhaal hoorde, moest ik moeite doen mijn irritatie te verbergen.

“Wát zei die arts?!”

“Welke dokter was het?” vroeg ik. En ik liep direct de trap op.

Ondertussen waren moeder en zoon bij de koffiecorner wat tot rust gekomen.

Ik klopte aan bij de aangewezen kamer. De assistente deed open en ik legde het hele verhaal uit. De internist kwam erbij, en nadat ik hem had uitgelegd wat er gebeurd was — inclusief T.’s autisme en andere indicaties — keek hij me aan en zei:

“Een excuus lijkt me op z’n plaats, zowel aan moeder als aan de jongen. Jammer dat ik niet wist dat hij in veel opzichten eigenlijk een kind is. Ik vervang vandaag ook een collega, normaal is hij niet mijn patiënt.”

Het opkomen tegen onrecht zit blijkbaar diep in mij geworteld. Zeker als het gaat om mensen die zich niet goed kunnen verdedigen. Wat zou het toch mooi zijn als artsen vaker écht in een dossier kijken — en de mens achter het gedrag zien.





 

 

 

 

Wat Maakt Onze Blogs Uniek?

Onze unieke aanpak maakt ons anders. We bieden laagdrempelige hulp en zijn toegankelijk voor iedereen, waardoor onze blogs een waardevolle bron van informatie en steun zijn.

Blijf Op De Hoogte

We streven ernaar regelmatig nieuwe blogs te publiceren in zowel het Engels als het Nederlands. Zo blijft u altijd op de hoogte van de laatste inzichten en tips.